عشق زیباترین خطای انسان است.

میگف همه چیز برایم چه بزرگ است و گذر زمان تا چه اندازه انها را کوچک میکند....
دوست مهربان من عشق شکلات هفت رنگ کودکیت نیست که با دستخورده شدن کوچک شود
دوست مهربان من عشق پول تو جیبی ماهانه ات نیست که با تورم بی ارزش شود 
دوست مهربان من عشق آهنگ به روز مورد علاقه ات نیست که تکراری شود
دوست مهربان من عشق لباس های دمده شده ات هم نیست که در چشمانت خفیف بیاید
دوست نازنینم عشق فرش کرمانیست هرچه پا بخورد زیباتر میشود
دوست نازنینم عشق آیینه ای قدیمیست که با هربار تمیزکاری خود را زیباتر در آن خواهی یافت
دوست نازنینم عشق همان شیرینی آن شکلات کودکیت است که در دهانت مانده
دوست گرانتر از جانم عشق همان بیست تومانی سبز رنگیست که هنوز در آلبومت داری و هر روز نگاهش میکنی
دوست گرانتر از جانم عشق همان برگهای زردیست که با عطوفت ار روی زمین برمیداری و در کیف پولت میگذاری
دوست من عشق انقدر بزرگ خواهد شد تا در قلب کوچک تو جای شود
در تنگنای قلبت ریشه بدواند و برای خودش جا باز کند.
دوست من تو به من عشق را آموختی
بی هیچ مبالغه ای
در دیکته هایی که گفتی کدامش این بود
یا من بد شاگردی کردم?
کدام کلاس از کوچک شدن عشق برایم گفتی
تمام حافظه ام را واکاوی کردم و هیچ به ذهنم نیامد
شاید این آخرین نکته ای بود که گفتی
جسارت بی ادبانه ام را ببخش
اما این نکته ات را نسنجیده گفتی
یا نکته ی مبهمی داشت که در حد من نبود
ولی همین را خوب میدانم عشق زیباترین خطای انسان است.