زندگی خوابگاهی

ی وقتایی دلت میگیره،  

میخوای گریه کنی ولی اشکتم در نمیاد، 

 انگار همه دنیا رو سرت خراب شده....نمیدونی چت هست. کاش حداقل میدونستی....... 

حتی دلت نمیخواد ریخت هیچکسو ببینی ....   

همه اینا مرض خوابگاهه. این جدیدترین اکتشاف زندگی خوابگاهیمه.....

فریاد را تصویر کن

 سکوت آب می تواند خشکی باشد و فریاد عطش؛ 

سکوت گندم می تواند گرسنگی باشد 

و غریو پیروزمندانه ی قحط؛ 

همچنان که سکوت آفتاب 

ظلمات است. 

امّا سکوت آدمی فقدان جهان و خداست.  

فریاد را تصویر کن! 

عصر مرا تصویر کن … 

در منحنی تازیانه به نیشخطّ رنج؛ 

همسایه ی مرا 

بیگانه با امید و خدا؛ 

و حرمت ما را 

که به دینار و درم برکشیده اند و فروخته. 

تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم 

و آن نگفتیم 

که به کار اید، 

چرا که تنها یک سُخن، یک سخن در میانه نبود: 

آزادی! 

ما نگفتیم 

تو تصویرش کن