قاب سه در چهار

چن روزیست قاب سه در چهاری در خیالم آویزان شده است. تمامش را با تمامی جزییات تجسم کرده ام. لباس هایت، صورتت، لبخند ظریف روی لب هایت، عطر ملایمت، حتی صدای گام هایت، تعداد گام هایت و حتی رز قرمز در دستت را یک یه یک ترسیم کرده ام. از هر دوازده رنگ مداد رنگی ام تمام و کمال استفاده کرده ام. حتی مدادسیاه دست نخورده را برای موهایت، و شاید مداد کوچک قرمز تمام شد. رز این مرتبه قرمزتر از همیشه است. 

خودم هم چن روزیست روی پله ها یخ بسته ام. سرمای هوا را هیچ چیز و هیچکس جز خودت گرم نخواهد کرد. تا صدای قدم هایت را نشنوم از زمین جدا نخواهم شد. تو میای و حال و هوایم جان خواهد گرفت.... 

ساعتم باران خورده است. به تندی گذشته کار نمی کند. نمی دانم تو با کدام ساعت قرارمان را تنظیم کرده ای... می ترسم از خواب ماندن ساعت تو و شاید خواب ماندن خودت.دو سه روزیست دلهره ساعت 9 یا ده یا ....دارم. خواب بر چشمانم حرام شده. نمی دانم آشوب دلم برای چیست..آمدنت.......دیر آمدنت ......و یا ........ 

نه حتما خواهی آمد.امشب فکرم، قلبم و تمام وجودم خبر آمدنت را میدهند. حتی سکوت محض امشب مژده آمدنت را میدهد. مثل همیشه آرام و مهربان، با لبخند روی لب هایت و با غم در چشمانت. فردا روز موعود خواهد بود......در انتظار آمدنت هستم......انتظار را تمام کن.....بیا تا در این انتظار کشنده جان نداده ام...آمدنت را ایمان دارم..تنها فاصله را کمی زودتر کم کن... 

روز دیگر را هم چشم به راه خواهم ماند...فردا خواهی آمد.